Geluidlimieten in Europa vs. het advies van de WHO

Door middel van een enquête, in de vorm van factsheets uitgestuurd naar 36 Europese landen, is informatie verzameld over wetgeving omtrent geluid van weg-, rail- en vliegverkeer, industrie en windturbines. Van de 29 deelnemende landen gaven 26 landen aan limietwaarden te hebben voor geluid. De meeste landen hebben aparte limieten voor de verschillende bronnen, enkele geven aan genierieke limieten te hanteren, die niet bronspecifiek zijn. Het gros van de gehanteerde limietwaarden ligt hoger dan de WHO-advieswaarden: voor windturbines is dit 60%; voor vliegverkeer zelfs 100%. 

De vraag is in hoeverre deze limietwaarden een goede afspiegeling vormen van het beschermingsniveau. Belangrijker misschien nog wel dan de precieze waarde van de geluidslimieten zijn het toepassingsbereik en de consequenties die zijn verbonden aan een overschrijding. Uit de enquêtes blijkt dat deze consequenties variëren van geen enkele consequentie tot financiële sancties, en van actieve en passieve maatregelen tot een volledig verbod van de activiteiten. 

De bevindingen over toepassingsbereik en consequenties kunnen milieuagentschappen helpen bij implementatie van de richtlijnen van de WHO. Naast een waardering van de absolute waarde van de limieten, zijn interessante conclusies te trekken uit de verschillen tussen de vijf beschouwde geluidsbronnen. Zo hanteert slechts 20% van de landen een hogere limietwaarde voor railverkeer dan voor wegverkeer - de zogeheten ‘railbonus’. En wordt vliegverkeer in 50% van de gevallen minder streng beoordeeld dan wegverkeer, terwijl de WHO voor vliegverkeer juist 8 dB lagere Lden waarden adviseert.